حدیث (1) پیامبر صلى الله علیه و آله: یُؤتى بِاَحَدٍ یَومَ القیامَةِ یوقَفُ بَینَ یَدَىِ اللّهِ وَ یُدفَعُ إِلَیهِ کِتابُهُ فَلایَرى حَسَناتِهِ فَیَقولُ: اِلهى لَیسَ هذا کِتابى فَاِنّى لا اَرى فیها طاعَتى! فَیُقالُ لَهُ: اِنَّ رَبَّکَ لا یَضِلُّ وَ لایَنسى ذَهَبَ عَمَلُکَ بِاغتیابِ النّاسِ ثُمَّ یُؤتى بِآخَرَ وَ یُدفَعُ اِلَیهِ کِتابُهُ فَیَرى فیهِ طاعاتٍ کَثیرَةً فَیَقولُ: اِلهى ما هذا کِتابى فَاِنّى ما عَمِلتُ هذِهِ الطّاعاتِ فَیُقالُ: لاَنَّ فُلانا اغتابَکَ فَدُفِعَت حَسَناتُهُ اِلَیکَ؛
روز قیامت فردى را مى آورند و او را در پیشگاه خداوند نگه مى دارند و کارنامهاش را به او مى دهند، اما حسنات خود را در آن نمى بیند. عرض مىکند: الهى! این کارنامه من نیست! زیرا من در آن طاعات خود را نمى بینم! به او گفته مى شود
: پروردگار تو نه خطا مىکند و نه فراموش. عمل تو به سبب غیبت کردن از مردم بر باد رفت. سپس مرد دیگرى را مى آورند و کارنامه اش را به او مى دهند. در آن طاعت بسیارى را مشاهده مى کند. عرض مى کند: الهى! این کارنامه من نیست! زیرا من این طاعات را بجا نیاوردهام! گفته مى شود: فلانى از تو غیبت کرد، حسنات او به تو داده شد.
جامع الاخبار(شعیری) ص 147
حدیث (2) پیامبر صلى الله علیه و آله: وَ مَن شَهِدَ شَهادَةَ حَقٍّ لِیُحیِىَ بِها حَقَّ امرِىءٍ مُسلِمٍ اَتى یَومَ القیامَةِ وَ لِوَجهِهِ نورٌ مَدَّ البَصَرِ تَعرِفُهُ الخَلایِقُ بِاسمِهِ وَ نَسَبِهِ؛
کسى که براى زنده کردن حق یک مسلمان، شهادت حقّ بدهد، روز قیامت در حالى آورده مى شود که پرتو نور چهره اش، تا چشم کار مى کند دیده مى شود و خلایق او را به نام و نسب مى شناسند.
کافى(ط-الاسلامیه) ج 7، ص 381
حدیث (3) امام باقر علیه السلام: إِنَّمَا یُدَاقُّ اللَّهُ الْعِبَادَ فِی الْحِسَابِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَلَى قَدْرِ مَا آتَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ فِی الدُّنْیَا
خدا در روز قیامت نسبت به حساب بندگانش به اندازه عقلی که در دنیا به آنها داده است باریک بینی می کند.
محاسن ج1 ، ص195 - کافی(ط-الاسلامیه) ج1 ، ص195
حدیث (4) امام رضا علیه السلام: مَـن فـرّج عن مـومـن فـرّج الله عَن قَلبه یـَوم القیامة؛
هر کس اندوه و مشکلى را از مومنى بر طرف نماید خداوند در روز قیامت انـدوه را از قلبش بر طرف سازد.
کافی(ط-الاسلامیه) ج2 ، ص200
حدیث (5) امام حسین علیه السلام: لا یأمَن یومَ القیامَةِ إلاّ مَن خافَ الله فِی الدُّنیا؛
کسی در قیامت در امان نیست مگر کسی که در دنیا ترس از خدا در دل داشت.
مناقب آل أبی طالب علیهم السلام(ابن شهرآشوب) ج 4، ص 69
حدیث (6) پیامبر صلى الله علیه و آله: فانّ احدکم اذا مات فقد قامت قیامته یرى ما له من خیر و شر
هرگاه یکى از شما بمیرد، قیامتش برپا مى شود و خوبى ها و بدى هاى خود را مى بیند.
ارشادالقلوب(ترجمه ی سلگی) ج1 ، ص64
حدیث (7) پیامبر صلى الله علیه و آله: اَوَّلُ ما یوضَعُ فى میزانِ العَبدِ یَومَ القیامَةِ حُسنُ خُلقِهِ؛
نخستین چیزى که روز قیامت در ترازوى اعمال بنده گذاشته مى شود، اخلاق خوب اوست.
قرب الإسناد(ط-الحدیثه) ص 46، ح 149
حدیث (8) امام صادق علیه السلام: اِنَّ مِن اَعظَمِ النّاسِ حَسرَهً یَومَ القِیامَهِ، مَن وَصفَ عَدلاً ثُمَّ خالَفَهُ اِلَى غَیرِه؛
پشیمان ترین شخص در روز قیامت، کسى است که براى مردم از عدالت سخن بگوید، اما خودش به دیگران عدالت روا ندارد.
وسائل الشیعه، ج15، ص 295 - کافی(ط-الاسلامیه) ج 2 ،ص300
حدیث (9) امام محمد باقر علیه السلام: الجَبّارونَ اَبعَدُ النّاس منَ اللهِ عزُّوجلَّ یومَ القیامَةِ؛
دورترین مردم ار خداوند عزّو جل در روز قیامت سرکشانِ متکبّر هستند.
وسایل الشعیه ج15 ، ص381 - ثواب الاعمال(ترجمه ی حسن زاده) ص688
حدیث (10) امام رضا علیه السلام فرمود: انما امروا بالصوم لکى یعرفوا الم الجوع و العطش فیستدلوا على فقر الاخره؛
مردم به انجام روزه امر شده اند تا درد گرسنگى و تشنگى را بفهمند و به واسطه آن فقر و بیچارگى آخرت را بیابند.
وسایل الشیعه ج10 ، ص9 - هدایه الائمه علیهم السلام ج4 ، ص169
حدیث (11) امام علی علیه السلام فرمود: إنَّ اعظَمَ الحَسَرَاتِ یَومَ القیامَةِ حَسرَةُ رَجُل کَسَبَ مالاً فی غَیرِ طاعَةِ اللهِ فوَرِثَهُ رَجُلٌ فانفَقَهُ فی طاعَةِ اللهِ سُبحانَهُ فَدَخَلَ بِهِ الجَنّة وَ دَخَلَ الاوَّلُ بِهِ النّارَ.
روز قیامت بزرگترین افسوس،ُ افسوس مردی است که مالی را به ناروا گرد آورده به دوزخ رود و آن مال را برای کسی به ارث گذارد که در طاعت خداوند سبحان خرجش نموده به بهشت رود.
نهج البلاغه(صبحی صالح) ص552 ، حکمت
منبع: برگرفته از سایت /www.aviny.com
«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: اِنَّ الیَومَ عَمَلٌ و لاحِسابٌ وَغَداً حِسابٌ وَ لاعَمَلٌ. امروز تنها عمل است بدون حسابرسی و فردا تنها حسابرسی است بدون عمل. (فهرست غرر، ص ٤)
١ـ «مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: لَیسَ بِمُؤمِنٍ مَن لَم یَهتَمَّ بِاِصلاحِ مَعادِهِ!
کسی که در بند اصلاح معاد و آخرت خود نباشد، مؤمن نیست!(فهرست غرر، ص ٦)
٢ـ «مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: اِنَّ الیَومَ عَمَلٌ و لاحِسابٌ وَغَداً حِسابٌ وَ لاعَمَلٌ.
امروز تنها عمل است بدون حسابرسی و فردا تنها حسابرسی است بدون عمل. (فهرست غرر، ص ٤)
٣ـ «مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: اِنَّما الدُّنیا مُنتَهی بَصَرِالأَعمی لایُبْصِرُ مِمّا وَراءَهَا شَیئاً، والبَصیرُ یُنفِذُها بَصَرُهُ وَ یَعلَمُ أَنَّ الدّارَ وَراءَها.
آدم کوردل عوالم ماوراء دنیا را نمی‌بیند و زندگی دنیوی تنها نهایت دیدن او است اما آدم بینا و بصیر آینده را با بصیرت خود می‌نگرد و می‌داند که سرای حقیقی و جاودان ورای این جهان است. (نهج‌البلاغه، خطبة ١٣٣)
٤ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: شَرُّ النّاسِ مَن باعَ آخِرَتَهُ بِدُنیاهُ وَ شرٌّ مِن ذلِکَ مَن باعَ آخِرَتَهُ بِدُنیا غَیرهِ!
بدترین مردم آن کسی است که آخرت خود را به دنیای خود بفروشد و بدتر از او آن کسی است که آخرت خود را به دنیای دیگری بفروشد! (لئالی‌الاخبار، ج ٥، ص ٩٥)
٥ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»: اِنَّ فی‌القِیامَةِ خَمسینَ مَوقِفاً کُلّ مَوقِفٍ مِثلَ اَلفِ سَنَةٍ مَمّا تَعُدوُّنَ!
روز قیامت پنجاه منزلگاه و ایستگاه حسابرسی دارد که هر منزلگاهی هزار سال به حساب سال‌های دنیا طول خواهد کشید! (سفینه، ج ٢، ص ٤٥٥)
٦ـ «مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: لایَشغَلَنَّکَ عَنِ العَمَلِ لِلآخِرَةِ شُغلٌ فَاِنَّ المُدَّةَ قَصیرَةٌ!
(برحذر باش)! هیچ‌چیز تو را از عمل آخرتت باز ندارد که فرصت کم است و مدّت کوتاه! (فهرست غرر، ص ٦)
٧ـ «مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: کُن فیِ الدُّنیا بِبَدنِکَ وَ فیِ الآخِرَةِ بِقَلبِکَ وَ عَمَلِکَ.
در دنیا (با مردم) با بدنت زندگی کن ولی (تمام) دل و فکر و عملت متوجه آخرتت باشد. (فهرست غرر، ص ٥)
٨ـ «امام زین‌العابدین(علیه‌السلام)»: اَشَدُّ ساعاتِ ابنِ آدَمَ ثَلاثٌ: السّاعَةُ الّتی یُعایِنُ فیها مَلَکَ المَوتِ وَ السّاعَةَ الّتی یَقومُ فیها مِن قَبرِهِ وَالسّاعَةُ الّتی یَقِفُ فیها بَینَ یَدَیِ اللهِ تَبارکَ وَ تَعالی.
سخت‌ترین ساعات بنی‌آدم در سه جا است: ساعتی که مَلَک‌الموت (حضرت عزرائیل(ع) ) را می‌بیند و هنگامی که از قبر بیرون می‌آید و زمانی در برابر خدای تبارک و تعالی (جهت محاکمه و دادرسی) قرار می‌گیرد. (بحار، ج ٧، ص ١٠٥)
٩ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: وَالّذی بَعَثَنی بالحقِّ لتَموُتُنَّ کَما تنامُونَ ولَتُبْعَثُنَ کَما تَستَیقِظونَ وَ ما بَعدَ المَوتِ اِلاّ جَنَّةٌ أَونارٌ.
قَسم به آن کس که مرا به حق فرستاده همان گونه که می‌خوابید همان گونه می‌میرید و همان‌طور که بیدار می‌شوید روز قیامت برانگیخته خواهید شد و بعد از مردن، منزلگاهی جز بهشت یا جهنم نخواهد بود. (بحار، ج ٧، ص ٤٧)
١٠ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: یا عَلی! اَنَا اَوَّلُ مَن یَنفُضُ التُّرابَ عَن رَأسِهِ وَ اَنتَ مَعی ثُمَّ سائِرُ الخَلِق.
یا علی! من نخستین کسی هستم که (فردای قیامت) خاک (قبر) را از سرش پاک می‌کند و تو در کنار من خواهی بود سپس سایر خلق‌الله برانگیخته می‌گردند. (بحار، ج ٧، ص ١٧٩)
١١ـ امام سجاد(ع): فَتَنبُتُ اَجسادُ الخَلائِقِ کَما یَنبُتُ البَقلُ فَتَتَدانی اَجزاؤُهُم الّتی صارَتْ تُراباً بَعضُها الی بَعضٍ بِقُدرَةِ العَزیزِ الحَمید.
در آن هنگام بدن‌های خلق‌الله همانند گیاه که از زمین می‌روید (از خاک) روئیده می‌شوند و اجزای خاک‌شدة آنها به قدرت خدای حمید توانا با یکدیگر آمیخته شده به هم پیوند می‌خورد. (لئالی‌الاخبار، ج ٥، ص ٦٠)
١٢ـ امام سجاد(ع): لَو دُفِنَ فی قَبرٍ واحِدٍ اَلفُ مَیِّتٍ و صارَلُحوُمُهمَ وَ اَجسادُهم تُراباً مُخْتَلِطَةً... لَم یَخَتَلِطْ تُرابُ مَیِّتٍ بِمَیِّتٍ آخَر.
در یک قبر اگر هزار میّت دفن گردد و گوشت و بدن آنها با یکدیگر مخلوط شود (در روز حشر قیامت) تماماً از هم جدا گشته و خاک و بدن هیچ یک با خاک دیگری آمیخته نخواهد گردید. (لئالی‌الاخبار، ج ٥، ص ٦٠)
١٣ـ «امام محمدباقر(علیه‌السلام)»: یُحشَرُ النّاسُ عَلی نِیّاتِهِمِ یَوْمَ القِیامَةِ.
مردم در روز قیامت بر حسب نیّت‌ها و اهداف باطنیشان محشور می‌گردند. (مشکوةالانوار، ص ١٤٧)
١٤ـ «امام موسی‌کاظم(علیه‌السلام)»: لا تَزُولُ قَدَما عَبْدٍ یَوْمَ القِیامَةِ حَتّی یُسْأَلَ عَن اَرَبع: عَنْ عُمِرَهِ فیما أَفْناهُ وَ شَبابِهِ فیما أَبْلاهُ وَ عَنْ مالِهِ مِنْ أَیْنَ کَسَبَهُ وَ فیما أَنفَقَهُ؟ وَ عَنْ حُبِّنا اَهلَ البَیْتِ.
بنده در روز قیامت قدمی از قدم برنمی‌دارد تا از چهار چیز از او بازخواست شود: عمر خود را در چه راهی به پایان رسانده، جوانیش را در کجا سپری نموده، مالش را از چه راهی به دست آورده و در کجا به مصرف رسانده؟ و دیگر از ولایت و محبت ما اهل بیت است. (بحار، ج ٧، ص ٢٨٩)
١٥ـ «امام محمدباقر(علیه‌السلام)»: انّما یُداقُّ اللهُ العبادَ فی الحِسابِ یَومَ القیامَةِ عَلی قَدرِ ما آتاهُم مِنَ العُقولِ فی الدُّنیا.
خداوند بندگان را در روز قیامت به اندازة عقل و خردی که در دنیا به آنها عطا کرده دقت در حسابرسی آنان می‌نماید. (بحار، ج ٧، ص ٢٦٧)
١٦ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: کُلُّکُم یُکَلِّمُ رَبَّهُ یَومَ القیامَةِ لَیسَ بَینَهُ و بَینَهُ تَرجُمانُ.
همة شما در روز قیامت با پروردگار خود مستقیماً سخن می‌گوئید و میان خود و خدا واسطه و میانجی نخواهد بود. (بحار، ج ٧، ص ١٨٣)
١٧ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: وَالدّوابُّ وَالطّیرُ وَ کلُّ شَیءٍ... فَیَبلُغُ مِن عَدلِ اللهِ یؤمَئِذٍ أَنْ یأخُذَ لِلجَمّاءِ مِنَ القَرناءِ.
روز قیامت خداوند همة آفریده‌ها را محشور می‌کند: چهارپایان، جنبندگان، پرندگان و همه‌چیز... عدالت خدا در آن روز آنچنان است که داد حیوان بی‌شاخ را از حیوان شاخدار که آن را شاخ زده می‌گیرد. (بحار، ج ٧، ص ٢٥٦)
١٨ـ «امام زین‌العابدین(علیه‌السلام)»: وَ ذلِکَ یَومٌ لاتُقالُ فیهِ عَثْرَةٌ ولاتُؤخَذُ مِن اَحَدٍ فِدیَةٌ وَ لاتُقْبلُ مِن أَحَدٍ مَعذِرَةٌ ولالِأَحَدٍ فیه مُستَقبَلُ تَوبةٍ.
روزی است که دیگر هیچ‌گونه لغزشی قابل گذشت نیست، از هیچ‌کس تاوان و فدیه و عذرخواهی پذیرفته نمی‌شود و احدی دیگر امیدی به (قبول) توبه‌اش نخواهد داشت. (بحار، ج ٧، ص ٦١)
١٩ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: ما مِنْ مَخلوقٍ یَومَ القیامَةِ اِلاّ وَیندَمُ وَ لکِن لایَنفَعُهُ النَّدامَةُ!
هیچ آفریده‌ای نیست جز اینکه روز قیامت اظهار ندامت و پشیمانی خواهد کرد. جایی که دیگر پشیمانی اثر ندارد! (لئالی‌الأخبار، ج ٥، ص ٩١)
٢٠ـ «مولی امیرالمؤمنین(علیه‌السلام)»: کُلُّ شَیءٍ مِنَ الآخِرَةِ عَیانُهُ اَعظَمُ مِن سَماعِه!
هر چیز در آخرت (برعکس دنیا) دیدن آن به مراتب بزرگتر از شنیدن آن است! (بحار، ج ٨، ص ١٩١)
٢١ـ «امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»: اِنَّ المُتَکَبِّرینَ یُجعلونَ فی‌صُوَرِ الذَّرِّ یَتَواطَؤُهُمُ النّاسُ حَتَّی یَفرِغَ اللهُ مِنَ الحِسابِ!
در روز محشر متکبران به صورت ذرّاتی درمی‌آیند که در زیر پاهای خلایق لگدکوب می‌مانند تا زمانی که خداوند از حساب (بندگان) فارغ گردد! (بحار، ج ٧، ص ٢١٦)
٢٢ـ «امام زین‌العابدین(علیه‌السلام)»: وَ اللهِ لایَنفَعُکَ غَداً اِلاّ مقَدِمَةٌ تُقَدِّمُها مِن عَمَلٍ صالح.
به خدا قسم فردای قیامت چیزی برای تو جز اعمال صالحه‌ای که از پیش فرستاده‌ای سودی نخواهد داشت. (معاد از نظر روح و جسم، ج ٢، ص ٣٠٤)
٢٣ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: اِنّ الأَرضَ لَتُخِبرُ یَومَ القیامَةِ لِکُلِّ ما عُمِلَ علی ظَهرِها.
زمین در روز قیامت هر عملی را که بر روی آن واقع شده گزارش خواهد داد. (معاد از نظر روح و جسم، ج ٢، ص ٥٦)
٢٤ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: أَخبرنی الرُّوح الأَمینُ... فَما خَلَقَ اللهُ عَبداً مِن عِبادِهِ، مَلَکاً وَ لانَبِیّاً اِلاّ نادی: رَبِّ نَفسیِ نَفسی! وَ اَنتَ یا نبِّی اللهِ تُنادی: اُمَّتی اُمَّتی!
روح‌الأمین (جبرائیل) مرا خبر داد... روز قیامت (در آن محشر اعظم) خداوند هیچ مخلوقی از بندگانش و نه فرشته و نه پیامبری نیافرید مگر فریاد می‌زند: پروردگارا! مرا دریاب! مرا دریاب! جز تو یا نبی‌الله که ندا سر می‌دهی: پروردگارا! اُمّتم را اُمّتم را دریاب! (بحار، ج ٧، ص ١٢٥)
٢٥ـ «امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»: عَموُدُ الدّینِ الصَّلوةُ وَ هِیَ اَوَّلُ ما یُنظَرُ فیهِ مِنْ عَمَلِ بنی‌آدَمَ.
ستون دین نماز است و آن اوّلین عمل بنی‌آدم است که در روز قیامت بدان رسیدگی می‌شود. (لئالی‌الأخبار، ج ٤، ص ٨)
٢٦ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: اَوَّلُ ما یَحکُمُ اللهُ تعالی فیه یَومَ القِیامَةِ اَلدِّماءُ!
نخستین اموری که در روز قیامت خداوند متعال دربارة آن قضاوت می‌کند خون‌های به ناحق ریخته شده است! (ثواب و عقاب‌الاعمال، ص ٦٣٤)
٢٧ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: ثلاثةُ مَواطِنَ لایذکُرُ (فیها) اَحَدٌ اَحَداً! عِندَالمیزانِ وَ عِندَالصِّراطِ و عِندَ الصُّحُفِ.
سه جایگاه (هولناک) است که هیچ‌کس به هیچ‌کس نیست! پای سنجش و میزان، در نزد پل صراط، و هنگام دریافت نامة اعمال. (تفسیر برهان رحلی، ج ٤، ص ٤٢)
٢٨ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: اَوّلُ ما یُوضَعُ فی المیزانِ اَلخُلقُ الحَسَنُ.
اول چیزی که روز قیامت در ترازوی اعمال گذاشته می‌شود اخلاق نیکو است. (ترازوی اعمال با سنجش اخلاق نیکو آغاز می‌شود) (مواعظ عددیه، ص ٥)
٢٩ـ «امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»: اِنَّ اَوّلَ ما یُبدأُ بِهِ یَومَ القیامَةِ صَدَقَةُ الماء.
نخستین پاداشی که در روز قیامت بدان رسیدگی می‌شود صدقة آب دادن (سیراب کردن دیگران) است. (سفینه، ج ٢، ص ٥٥٩)
٣٠ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: الصراطُ أَدَقُّ مِنَ الشَّعِروَ أَحَدُّ مِنَ السَّیفِ وَ أَظْلَمُ مِنَ اللَّیلِ!
پل «صراط» از مو باریک‌تر از شمشیر برنده‌تر و از شب تار ظلمانی‌تر است! (علم‌الیقین، ص ٩٦٩)
٣١ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: اذا کانَ یَومُ القِیامَةِ وَ نُصِبَ الصّراطُ عَلی جَهنَّم لَمْ یَجُزْ عَلَیه الاّمَن کانَ مَعَهُ جَوازٌ فیهِ وِلایةُ عَلِّی بن ابیِ طالبٍ علیه‌السلام.
زمانی که روز قیامت برپا می‌شود و پل صراط بر روی جهنم نصب می‌گردد هیچ‌کس حق عبور از آن را نخواهد داشت جز کسی که برگ عبوری که در آن ولایت علی بن ابی‌طالب(علیه‌السلام) ثبت شده به همراه خود داشته باشد. (بحار، ج ٨، ص ٦٨)
٣٢ـ «امام محمدباقر(علیه‌السلام)»: وَ اللهِ لَنشفَعَنَّ فی‌المُذْنِبینَ مِن شیعَتِنا حَتّی یَقولَ اَعداؤُنا... فَما لَنا مِن شافعینَ وَلا صدیقٍ حمیم!
به خدا قسم در آن روز گنهکاران شیعیانمان را شفاعت خواهیم کرد آنچنان که دشمنان ما خواهند گفت ما (چرا) نه شفاعت‌کننده‌ای داریم و نه دوست صمیمی (که به داد ما برسدِ!) (لئالی‌الأخبار، ج ٤، ص ٣٢١)
٣٣ـ «مولی امیرالمؤمنین(علیه‌السلام)»: فلا اَزالُ واقفاً عَلیَ الصراّطِ أدعو وَ أَقولُ: ربِّ سَلِّمْ شیعتی وَ مُحِبّیَّ وَ اَنصاری وَ مَن تَولاّنی فی دارالدُّنیا.
من در آن روز، استوار بر صراط ایستاده‌ام و خدا را می‌خوانم: پروردگارا شیعیان و دوستداران و یاورانم و هر کس در دار دنیا ولایتم را پذیرفته است او را سالم و ثابت‌قدم بدار. (بحار، ج ٨، ص ٣٩)
٣٤ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: اذا قمتُ المَقامَ المَحمودَ تَشفَّعتُ فی اَصحابِ الکَبائِر مِن اُمّتی فَیُشفِّعَنی اللهُ فیهم. وَ الله لاتَشَفَّعتُ فیمَن آذی ذُرِّیّتی.
زمانی که به «مقام والای محمود» دست یافتم گنهکاران کبیرة امتم را شفاعت خواهم کرد خداوند هم شفاعتم را خواهد پذیرفت. (اما) به خدا قسم شفاعتم به کسانی که ذریه و اهل‌بیت مرا اذیت و آزار کرده‌اند هرگز نخواهد رسید. (بحار، ج ٨، ص ٣٧)
٣٥ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: وَ اَنتَ یا علیُّ و شیعَتُکَ الفائِزونَ یَومَ القِیامَةِ. اِنَّ شیعَتَکَ یَرِدُونَ عَلیَّ الحَوضَ بیضٌ وُجُوهُمُ.
تو یا علی و شیعیان تو هستند که در روز قیامت کامیاب و رستگار خواهید بود. شیعیان تو با چهره‌های سفید و درخشان در کنار حوض کوثر بر من وارد خواهند شد. (لئالی‌الأخبار، ج ٤، ص ٣٠٣)
٣٦ـ «امام محمدباقر(علیه‌السلام)»: اِنّ اَهلَ الجَنَّةِ یَحیَونَ فلایَموتونَ اَبداً... وَیَفرَحُونَ فَلایَحزَنُونَ اَبَداً... وَ یُکرَمُونَ فَلایُهانُون اَبَداً... یأَتیهُم التَّحیَّةُ وَ السَّلامْ مِنَ اللهِ اَبَداً.
بهشتیان همیشه زنده‌اند و هرگز نمی‌میرند... همیشه شادان و هرگز محزون نمی‌شوند... آنها برای همیشه عزیز و گرامی داشته می‌شوند و هرگز تحقیر و خوار نمی‌گردند و سلام و تحیّت خداوند برای همیشه نثارشان باد. (بحار، ج ٨، ص ٢٢٠)
٣٧ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: انَّ الله تَعالی یَقولُ: أَعْدَدْتُ لِعبادِیَ الصّالحین مالاعینٌ رَأتْ وَلا أُذُنٌ سَمِعَتْ وَ لاخَطَرَ عَلی قَلبِ بَشرٍ!
خداوند متعال می‌فرماید: برای بندگان صالح و شایستة خود جایی در بهشت آماده کرده‌ام که نه چشمی آن را دیده و نه گوشی شنیده و نه بر قلب بشری خطور کرده است! (بحار، ج ٨، ص ٩٣)
٣٨ـ «امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»: اِنّ اَهلَ جَهنَّمَ اذا دَخلوها هَوَوا فیها مسیرهَ سبعینَ عاماً (فَتَضْرِبُهُم زَفیرُها) فَاِذا بلغوا اعلاها قُمِعوا بِمقامِعَ مِن الحَدیدِ وَ أُعیدوا فی دَرَکِها!
اهل جهنم وقتی در آن سرنگون می‌شوند هفتاد سال با شتاب طول می‌کشد تا به قعر آن برسند. دو مرتبه زفیر جهنم آنها را به بالا پرتاب می‌کند در آنجا هم گرزهای آهنین بر آنها می‌کوبند و دیگر بار به همان ترتیب به قعر درک جهنم شتاب می‌کنند (و همین‌طور برای همیشه گونه‌های عذاب‌ها را خواهند چشید. خداوند ما و تمام شیعیان را از جهنم و عذاب غضبش ایمن و مصون بدارد). (لئالی‌الأخبار، ج ٥، ص ١٥٢)
٣٩ـ «امام محمدباقر(علیه‌السلام)»: اِنَّ اَهلَ النّارِ یَتعاوُون فیها کما یَتعاوَی الکِلابُ وَ الذّئابُ.
جهنمیان از شدت درد و سوزش عذاب، همانند سگان و گرگان مرتّب زوزه می‌کشند. (بحار، ج ٨، ص ٢٨١)
٤٠ـ «امام محمدباقر(علیه‌السلام)»: اذا دَخَلَ اَهلُ الجَنَّةِ الجَنَّةَ وَ اهلُ النّارِ النّارَ جیءَ بالمَوتِ فَیُذبَحُ کَالکبشِ ثُمَّ یُقالُ: خُلودٌ فلاموتَ ابداً.
زمانی که بهشتیان وارد بهشت و جهنمیان وارد جهنم شدند مرگ را می‌آورند و آن را مانند گوسفند ذبح می‌کنند و آنگاه گفته می‌شود برای همیشه مخلّد و جاویدان (بمانید) و دیگر هرگز مرگ نخواهید داشت. (بحار، ج ٨، ص ٣٤٧)
منبع: شکوفه های حکمت. از سایت /hedayatgar.ir
حدیث (1) پیامبر صلى الله علیه و آله یُؤتى بِاَحَدٍ یَومَ القیامَةِ یوقَفُ بَینَ یَدَىِ اللّهِ وَ یُدفَعُ إِلَیهِ کِتابُهُ فَلایَرى حَسَناتِهِ فَیَقولُ: اِلهى لَیسَ هذا کِتابى فَاِنّى لا اَرى فیها طاعَتى! فَیُقالُ لَهُ: اِنَّ رَبَّکَ لا یَضِلُّ وَ لایَنسى ذَهَبَ عَمَلُکَ بِاغتیابِ النّاسِ ثُمَّ یُؤتى بِآخَرَ وَ یُدفَعُ اِلَیهِ کِتابُهُ فَیَرى فیهِ طاعاتٍ کَثیرَةً فَیَقولُ: اِلهى ما هذا کِتابى فَاِنّى ما عَمِلتُ هذِهِ الطّاعاتِ فَیُقالُ: لاَنَّ فُلانا اغتابَکَ فَدُفِعَت حَسَناتُهُ اِلَیکَ؛
روز قیامت فردى را مى آورند و او را در پیشگاه خداوند نگه مى دارند و کارنامهاش را به او مى دهند، اما حسنات خود را در آن نمى بیند. عرض مىکند: الهى! این کارنامه من نیست! زیرا من در آن طاعات خود را نمى بینم! به او گفته مى شود: پروردگار تو نه خطا مىکند و نه فراموش. عمل تو به سبب غیبت کردن از مردم بر باد رفت. سپس مرد دیگرى را مى آورند و کارنامه اش را به او مى دهند. در آن طاعت بسیارى را مشاهده مى کند. عرض مى کند: الهى! این کارنامه من نیست! زیرا من این طاعات را بجا نیاوردهام! گفته مى شود: فلانى از تو غیبت کرد، حسنات او به تو داده شد.جامع الاخبار(شعیری) ص 147
حدیث (2) امام باقر علیه السلام: إِنَّمَا یُدَاقُّ اللَّهُ الْعِبَادَ فِی الْحِسَابِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَلَى قَدْرِ مَا آتَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ فِی الدُّنْیَا
خدا در روز قیامت نسبت به حساب بندگانش به اندازه عقلی که در دنیا به آنها داده است باریک بینی می کند.
محاسن ج1 ، ص195 - کافی(ط-الاسلامیه) ج1 ، ص195
حدیث (3) پیامبر صلى الله علیه و آله وَ مَن شَهِدَ شَهادَةَ حَقٍّ لِیُحیِىَ بِها حَقَّ امرِىءٍ مُسلِمٍ اَتى یَومَ القیامَةِ وَ لِوَجهِهِ نورٌ مَدَّ البَصَرِ تَعرِفُهُ الخَلایِقُ بِاسمِهِ وَ نَسَبِهِ؛
کسى که براى زنده کردن حق یک مسلمان، شهادت حقّ بدهد، روز قیامت در حالى آورده مى شود که پرتو نور چهره اش، تا چشم کار مى کند دیده مى شود و خلایق او را به نام و نسب مى شناسند.
کافى(ط-الاسلامیه) ج 7، ص 381
حدیث (4) امام رضا علیه السلام: مَـن فـرّج عن مـومـن فـرّج الله عَن قَلبه یـَوم القیامة؛
هر کس اندوه و مشکلى را از مومنى بر طرف نماید خداوند در روز قیامت انـدوه را از قلبش بر طرف سازد.
کافی(ط-الاسلامیه) ج2 ، ص200
برگرفته از سایت www.beytoote.com
